حدود یک ماه پیش، رییس جمهور چین، شی جین‌پینگ، در سخنرانی اختصاصی برای کنگره حزب کمونیست، وعده داد که کشورش در همکاری بین‌المللی برای رویارویی با مساله تغییرات اقلیمی، «جایگاهی پیشرو» از آن خود خواهد کرد.
این وعده، سوالی را در ذهن بسیاری به وجود آورده است: کشوری که بیشترین مصرف زغال‌سنگ را در جهان دارد، و شیوه‌های مدیریت برنامه تغییرات اقلیمی آن سرشار از تناقضات است، چگونه می‌تواند به چنین جایگاهی دست یابد؟
با این وجود، چین به عنوان پرجمعیت‌ترین و آلوده‌کننده‌ترین کشور دنیا از نظر مصرف سوخت‌های فسیلی، مصمم است همه را قانع کند که قصدش برای پایبندی به تعهدات خود در «توافق آب‌وهوایی پاریس» محک است؛ در حالیکه آمریکا همچنان اصرار دارد تا از این توافق خارج شود.
از سوی دیگر، کارشناسان انرژی که مصرف چین را زیر نظر دارند، افزایش انتشار گاز دی‌اکسید کربن از سوی این کشور را پیش‌بینی می‌کنند. به عقیده آنها، انتشار این گازها که در دوره سه ساله اخیر با کاهش همراه بوده است، امسال دوباره افزایش می‌یابد و با توجه به خروج آمریکا از توافق پاریس، برنامه آب‌وهوایی چین در دو سال آینده، کمتر از هر زمان دیگری قابل پیش‌بینی است.
اما عوامل داخلی نیز بر پافشاری چین برای کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی دخیل هستند. رهبران چین تحت فشار سیاسی داخلی برای کاهش آلودگی هوا در این کشور هستند و به نفع دولت است که استفاده از این سوخت‌ها را متوقف کند.
در حال حاضر چین بزرگ‌ترین مصرف‌کننده زغال سنگ در جهان است و حتی اگر کارخانه‌های زغال سنگ را در داخل کشورش تعطیل کند، با توجه به طرح جاه‌طلبانه «یک کمربند ـ یک جاده» که قرار است نفوذ جهانی چین را توسعه دهد، این کارخانه‌ها در خارج از این کشور تاسیس خواهند شد. با این وجود، چین از انرژی‌های تجدیدپذیر هم استقبال کرده و در حال حاضر بزرگ‌ترین تولیدکننده خودروهای الکتریکی است.
به هر حال، هنوز مشخص نیست آیا چینی‌ها واقعا می‌خواهند رهبر حل مساله آب‌وهوا در دنیا شوند یا نه. رییس جمهور این کشور گفته به تعهدات پایبند خواهد بود. اما حتی اگر همه کشورهای توافق پاریس به وعده‌های خود عمل کنند، پیش‌بینی می‌شود دمای کره زمین ۳ درجه سانتی‌گراد یا بیشتر افزایش یابد.
برگرفته از: The New York Times
