بسیاری از مردم دنیا معتقدند شهرهایشان ترافیک بد و غیرعادی دارد که شرایط آن هر روز بدتر میشود. با اینکه آمارهای رسمی، شهرهای بزرگ در کشورهای ثروتمند را در صدر لیست پرترافیکها قرار داده، اما شهرهای فقیرتر که دادههای درستی از آنها اعلام نمیشود، وضعیت ترافیک بدتری دارند. پرترافیکترین آنها عبارتند از قاهره، دهلی، داکا، جاکارتا، لاگوس، مانیل، نایروبی و سائو پائولو.
بیشتر این شهرها سه ویژگی مشترک دارند. اول اینکه پرجمعیت هستند. تراکم جمعیت شهرهای نامبرده حداقل دو برابر جمعیت پاریس است و داکا که در هر هکتار ۵۵۲ نفر را جای داده، ده برابر بیشتر از پاریس تراکم جمعیت دارد. ویژگی دوم این است که این شهرها سیستم حملونقل عمومی سریع و گسترده، بهخصوص حملونقل ریلی ندارند. مردم چارهای به جز هجوم آوردن به خیابانها ندارند. ویژگی سوم این است مالکیت خودروهای شخصی به سرعت در حال افزایش است. در دهلی، تعداد خودروها بین سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۷ از ۲/۲ میلیون به ۳/۲ میلیون افزایش یافته است.
اقتصاددانان معتقدند تراکم خودرو در شهرها باعث هدرروی گسترده منابع میشود. ارزیابیها نشان داده از نظر هزینه سوخت و از بین رفتن بهرهوری، معطل شدن در ترافیک به شهرهای لس آنجلس و نیویورک به ترتیب ۱۹ و ۳۴ میلیارد دلار خسارت وارد میکند. هر ساعتی که در ترافیک هدر میرود، باعث از بین رفتن یک ساعت بهرهوری میشود.
سنجش میزان این بهرهوری از دست رفته و اینکه مردم چقدر از این ترافیکها متنفرند، معلوم نیست. جمعی از پزشکان در بیروت، متوجه شدند کسانی که در ترافیک سبک تردد میکنند، در مقایسه با کسانی که ترافیک سنگین در پمپهای بنزین را تحمل میکنند، فشار خون نرمالتری دارند. همچنین ترافیکی که باعث میشود افراد دیر به مقصدشان برسند، استرسزا است. اما تحقیقات نشان میدهد مردم خیلی زود زمان از دست رفته و فشاری که در ترافیک تحمل میکنند را فراموش میکنند. در برخی شهرها مثل لاگوس وقتی ترافیک به اوج میرسد، رانندگان حتی به چت کردن با دوستان، انجام کسبوکار یا خرید از دستفروشهایی که بین ماشینها میچرخند روی میآورند.