تولید زباله در دنیا هر روز بیشتر می‌شود. در سال ۲۰۱۶ خانوارها و کسب‌وکارها روی هم ۲ میلیارد تن زباله تولید کردند که یعنی سهم هر فرد روی کره زمین در هر روز ۷۴۰ گرم زباله بوده است. بانک جهانی پیش‌بینی می‌کند تا سال ۲۰۵۰ به دلیل ثروتمندتر شدن کشورهای در حال توسعه، حجم سالانه زباله تولیدی در دنیا تا ۷۰ درصد افزایش یابد.
این میزان زباله فقط ظاهر زشت ندارد، بلکه بهداشت عمومی را هم به خطر می‌اندازد و در کشورهایی که زباله‌ها به درستی جمع‌آوری نمی‌شوند، بیماری‌های عفونی را موجب می‌شود. علاوه بر اینها، مشکلات زیست محیطی و انتشار گازهای گلخانه‌ای – به‌ویژه گاز متان – به اوج خود می‌رسد. اینکه باید اقدامی در این زمینه صورت بگیرد واضح است، اما نوع اقدام بستگی به این دارد که کجای کره زمین باشید.
کشورهای فقیرتر، اغلب زیرساخت درستی برای از بین بردن زباله‌ها ندارند و معمولا کوه‌های زباله در مکان‌های باز جمع‌آوری می‌شوند. این کشورها باید روی اصول درست سرمایه‌گذاری کنند. یک تحقیق نشان داده آلودگی و بیماری‌های ناشی از رهاسازی زباله در آبراهه‌ها در کشورهای جنوب آسیا، ۳۷۵ دلار در هر تن خسارت به این کشورها وارد می‌کند. این در حالی است که تاسیس سیستم‌های نابودسازی زباله تنها ۵۰ تا ۱۰۰ دلار در هر تن هزینه دارد.
مشکل کشورهای ثروتمند متفاوت است. آنها عملکرد خوبی در جمع‌آوری زباله دارند، اما باید میزان بازیافت زباله را افزایش دهند و یا کلا کمتر زباله تولید کنند. برخی کارشناسان حتی می‌گویند این کشورها باید سیستم چرخشی داشته باشند؛ یعنی همه چیز را بازیافت و دوباره استفاده کنند.
مساله این است که بازیافت کردن برخی مواد، از نظر اقتصادی به‌صرفه نیست. مردم اگر ببینند از بین بردن زباله برای آنها هزینه‌بر است، زباله‌های خود را داخل رودخانه‌ها و جاده‌ها می‌اندازند. بنابراین، قوانین باید به جای خانوارها روی تولیدکننده‌ها متمرکز شوند. مثلا تولیدکنندگان موادی مثل لوازم الکترونیکی که ضایعات آن باید جمع‌آوری و بازیافت شود، مالیات آلودگی بپردازند.
