سال‌ها است که کارشناسان می‌گویند دولت‌ها باید با کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی و روی آوردن به منابع پاک انرژی مثل خورشیدی، بادی و هسته‌ای، از افزایش دمای گسترده زمین جلوگیری کنند. اما این روند بسیار کند صورت می‌گیرد. دیگر وقتی برای جلوگیری از گرمایش خطرناک زمین نمانده و به همین دلیل، روی آوردن به انرژی‌های پاک به تنهایی نمی‌تواند کافی باشد.
این کارشناسان از دولت‌ها می‌خواهند برنامه‌های تحقیقاتی گسترده برای توسعه تکنولوژی‌هایی که حجم انبوه دی‌اکسید کربن موجود در جو را از بین ببرند، شروع کنند. اما محققان هنوز نمی‌دانند این کار باید در چه مقیاسی انجام بگیرد و از نظر اقتصادی تا چه حد مقرون به صرفه است.
برای محقق کردن اهداف آ‌ب‌وهوایی «توافق پاریس،» علاوه بر کاهش انتشار کربن صنعتی، تا اواسط قرن، باید سالانه حدود ۱۰ میلیارد تن دی‌اکسید کربن از هوا گرفته شود. کارشناسان می‌گویند این تاریخ خیلی دور نیست و توسعه تکنولوژی‌هایی که بتواند این حجم از کربن را از هوا بزداید، تلاش و کار زیادی نیاز دارد. بنابراین همین حالا باید دست به کار شد!
برای جذب کربن از هوا ایده‌های زیادی وجود دارد. مثلا کشورها می‌توانند درختان بیشتری بکارند و کشاورزان می‌توانند تکنیک‌هایی مثل «کشاورزی بدون خاک‌ورزی» (کشت محصول بدون تخریب خاک) را استفاده کنند. اما بسیاری از این روش‌ها با محدودیت مواجه است.
یک روش دیگر، راه‌اندازی نیروگاه‌های زیست‌توده است که با سوزاندن مواد زیستی که قابلیت جذب دی‌اکسید کربن را دارند، کار می‌کند. این تاسیسات از نظر تجاری هنوز عملیاتی نشده، اما تکنولوژی ساخت آنها وجود دارد. کارشناسان ارزیابی کرده‌اند روزی می‌رسد که با این روش می‌توان سالانه ۳ تا ۵ میلیارد تن دی‌اکسید کربن را از هوا زدود. یکی از مشکلات احتمالی این رویکرد، کمبود زمین مورد نیاز برای رشد زیست‌توده‌ها است.
در هر حال، اگر کشورها نتوانند دمای کره زمین را تا ۱/۵ درجه سانتی‌گراد کاهش دهند، زندگی ده‌ها میلیون نفر از مردم در معرض خطر امواج گرمای شدید و کمبود آب قرار می‌گیرد. آژانس‌های فدرال باید منابع تحقیقاتی لازم را برای تکنیک‌های از بین بردن کربن اختصاص دهند.
