برای کسبوکار کوچک جیتبای چودری در ایالت گوجارات هند، مساله آب، مهمترین موضوع است. یونجهای که او در زمینهایش کشت میکند تا دامهایش از آن تغذیه کنند، با کمبود آب مواجه است و تنها منبع آب، چاههایی است که آب را از زیر زمین با پمپ منتقل میکنند. او نگران است که همین منبع محدود هم به کلی تمام شود و کسبوکارش را پایان دهد. در این صورت او مجبور میشود به شهر مهاجرت کند.
داستان آقای چودری، داستان 1 میلیارد روستایی دیگر در هند است. خیلی از رودخانهها خشک شدهاند. کشاورزان به آبهای زیرزمینی وابستهاند و به دلیل برداشت بیش از حد آب، سرعت خشک شدن منابع آبی به 100 کیلومتر مکعب در سال رسیده است.
تامین آب برای بیشتر کشورهای دنیا به یک معضل تبدیل شده و امنیت غذایی را تهدید میکند. حتی قبل از اینکه تغییرات آبوهوایی سرعت بگیرد، رودخانهها و منابع زیرزمینی در حال خشک شدن بود. در برخی کشورها به دلیل تجارت جهانی گسترده محصولاتی مثل کتان و برنج که آب زیادی مصرف میکنند، شرایط بدتر است. کشورهای کمآبی مثل هند اینگونه محصولات را تولید میکنند تا به کشورهای ثروتمندتر صادر کنند.
تحلیلگران موضوع «آب مجازی» یا آب پنهان را پیش کشیدهاند که به مقدار آب استفاده شده در فرآیند تولید یک محصول گفته میشود. بریتانیا سالانه حدود 40 کیلومتر مکعب آب مجازی در قالب مواد غذایی وارد میکند.
برای کشت 1 کیلوگرم برنج، بیش از 5 هزار لیتر آب لازم است که از مصرف یک هفته اکثر خانوارهای اروپایی بیشتر است.
آقای چودری برای کشت یونجه برای گاوهای خود و تهیه یک لیتر شیر از آنها، به 4 هزار لیتر آبیاری نیاز دارد. میتوان گفت یک ساندویچ همبرگر 2300 لیتر آب لازم دارد.
دو سوم آبی که ما از طبیعت میگیریم، برای آبیاری محصولات کشاورزی استفاده میشود و خشک شدن رودخانهها و منابع آب زیرزمینی، باعث فراری شدن کشاورزان میشود. بخشی از مهاجرت گسترده از مناطق خشک آفریقا به اروپا، به دلیل کمبود آب مورد نیاز برای محصولات کشاورزی و دام است.
تامین آب، در مناطقی که با خشکسالی مواجهند به تکنولوژیهای بهتر، تقسیم مساوی آب و نظارت دولتی نیاز دارد.