یکی از سیاست های جدید چین، بازسازی راه ابریشم است، پروژه ای که به «یک کمربند، یک جاده» معروف شده است. به منظور گسترش روابط با کشورهای در مسیر و ایجاد قدرت چانه زنی، چین اقدام به انجام سرمایه گذاری های گسترده در این کشورها می کند. اما نه تنها در این کشورها بلکه بسیاری دیگر.
یکی از مقاصد چین در دهه اخیر برای سرمایه گذاری سریلانکا بوده است. نکته قابل توجه این است که شرایط این سرمایه گذاری را فقط چین تعیین میکند. به این ترتیب که چین برای انجام پروژه های زیرساختی، به کشور مقصد وام های هنگفتی پرداخت میکند، به این شرط که انجام پروژه به شرکت های چینی واگذار شود. به عبارت خودمانی، چین از این جیب به آن جیب میکند. نتیجه اینکه کشور پذیرنده به شدت به چین بدهکار میشود.
این سرنوشتی است که اکنون نصیب سریلانکا شده است. موضوعی که ایلاریا ماریا سالا در مقاله ای برای سایت کوارتز مورد بحث قرار داده است.
البته این استراتژی قبلا نیز از سوی سایر کشورها به کار گرفته شده است؛ مثلا وام هایی که ونزوئلا با شرایط خاص به کامرون پرداخت نمود.
یکی از مشکلات اساسی اینگونه وام ها ایجاد فساد است. مساله ای که نهایتا باعث باخت رییس جمهور سابق سریلانکا در انتخابات شد. با کنار رفتن آقای راجاپاکسا، معلوم شد بسیاری از پروژه هایی که برای آنها از سوی چین وام پرداخت شده بود، به هیچ وجه صرفه اقتصادی نداشتند؛ از جمله ساخت فرودگاه بین المللی در شهر زادگاه وی که به «خالی ترین فرودگاه دنیا» معروف شده است. اکنون دولت سریلانکا بابت بدهی ۸ میلیارد دلاری کشور به چین، بیش از ۹۵ درصد از درآمدهای خود را صرف بازپرداخت آنها میکند.
چین در طول جنگ داخلی سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ که دامنگیر سریلانکا شده بود، بیشترین حمایت را از دولت این کشور به عمل آورد. با فروش اسلحه به ارتش سریلانکا، چین به بهترین دوست آن تبدیل شد. اما اکنون مردم سریلانکا که خود با افزایش بیکاری روبرو هستند، از دیدن انتقال نیروی کار چینی به کشورشان برای انجام پروژه های زیرساختی، چندان خوشحال به نظر نمیرسند.
برگرفته از Quarz
