خوش لباسی میتواند به شدت به ضرر کره زمین باشد

صنعت پوشاک جهانی از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴ دوبرابر شده است. تولید در کارخانجات بهینه شده است و لذا سرعت چرخه تولید بالا رفته است. درخواست به طراحان افزایش یافته و پول بهتری دریافت می­کنند. اما تولید پوشاک نه تنها عوارض زیست محیطی زیادی دارد، عوارض مالی نیز به همراه می­آورد.

از رنگ­هایی که برای رنگرزی به کار می­روند گرفته تا مواد شوینده­ای که برای کهنه­سازی شلوارهای جین مصرف می­شوند. مکنزی برآوردی کرده است برای تولید یک کیلوگرم پارچه، ۲۳ کیلوگرم گازهای گلخانه­ای تولید می­شود.

از سوی دیگر در مقایسه با ۱۵ سال گذشته، مردم اکنون لباس­هایشان را تنها برای نصف مدت در آن دوره نگه می­دارند: به عبارتی حجم زباله­ای که تولید می­شود نیز چشم­گیر است.

مجله اکونومیست برای اینکه شرکت­های تولیدکننده پوشاک پیش از آنکه مصرف­کنندگان به مخالفت برای تولیداتشان بپردازند سه راهکار پیشنهاد می­دهد: استفاده از انرژی­های نوین برای کارخانجات، استفاده کمتر از آب و مواد شیمیایی، و توسعه و بکارگیری مواد اولیه نوین.

برخی شرکت­ها قدم­هایی در مسیر بهبود برداشته­اند: نایک از یک روش نوین برای ریسیدن استفاده می­کند که زباله­هایش را تا ۶۰٪ کاهش می­دهد. این موضوع برای شرکت ریسندگی نایک در سال مالی گذشته یک میلیارد دلار درآمد ایجاد کرد.

اما این روند کند لازم است با سرعت بیشتری همراه شود. تعداد کمی از تولیدکنندگان از مشتریان می­خواهند تا لباس­هایی را که استفاده نمی­کنند، بازگردانند. اما تولیدات زیادی که با مواد پلی استر انجام می­شوند بازگشت به چرخه جداسازی را غیرممکن می­کنند. فرستادن لباس­های دست دوم به کشورهای آفریقایی و آسیایی نیز پرهزینه است.

یکی از راه­حل­ها شاید تولید لباس­ها و پوشاک با دوام­تر باشد. یک طراح انگلیسی شلوارهای مردانه­ای تولید می­کند که تا ۳۰ سال نه آب می­روند و نه چندان کهنه می­شوند. او برای سال جاری درآمدی یک میلیون دلاری انتظار دارد، اما به نظرش مدل او به سادگی قابل تعمیم دادن نیست.

آنچه مهم است این است که هر کسی آنچه از دستش برمی­آید انجام دهد چرا که این روش تولید قطعا پایدار نخواهد بود.

برگرفته از The Economist