صنعت پوشاک جهانی از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۴ دوبرابر شده است. تولید در کارخانجات بهینه شده است و لذا سرعت چرخه تولید بالا رفته است. درخواست به طراحان افزایش یافته و پول بهتری دریافت میکنند. اما تولید پوشاک نه تنها عوارض زیست محیطی زیادی دارد، عوارض مالی نیز به همراه میآورد.
از رنگهایی که برای رنگرزی به کار میروند گرفته تا مواد شویندهای که برای کهنهسازی شلوارهای جین مصرف میشوند. مکنزی برآوردی کرده است برای تولید یک کیلوگرم پارچه، ۲۳ کیلوگرم گازهای گلخانهای تولید میشود.
از سوی دیگر در مقایسه با ۱۵ سال گذشته، مردم اکنون لباسهایشان را تنها برای نصف مدت در آن دوره نگه میدارند: به عبارتی حجم زبالهای که تولید میشود نیز چشمگیر است.
مجله اکونومیست برای اینکه شرکتهای تولیدکننده پوشاک پیش از آنکه مصرفکنندگان به مخالفت برای تولیداتشان بپردازند سه راهکار پیشنهاد میدهد: استفاده از انرژیهای نوین برای کارخانجات، استفاده کمتر از آب و مواد شیمیایی، و توسعه و بکارگیری مواد اولیه نوین.
برخی شرکتها قدمهایی در مسیر بهبود برداشتهاند: نایک از یک روش نوین برای ریسیدن استفاده میکند که زبالههایش را تا ۶۰٪ کاهش میدهد. این موضوع برای شرکت ریسندگی نایک در سال مالی گذشته یک میلیارد دلار درآمد ایجاد کرد.
اما این روند کند لازم است با سرعت بیشتری همراه شود. تعداد کمی از تولیدکنندگان از مشتریان میخواهند تا لباسهایی را که استفاده نمیکنند، بازگردانند. اما تولیدات زیادی که با مواد پلی استر انجام میشوند بازگشت به چرخه جداسازی را غیرممکن میکنند. فرستادن لباسهای دست دوم به کشورهای آفریقایی و آسیایی نیز پرهزینه است.
یکی از راهحلها شاید تولید لباسها و پوشاک با دوامتر باشد. یک طراح انگلیسی شلوارهای مردانهای تولید میکند که تا ۳۰ سال نه آب میروند و نه چندان کهنه میشوند. او برای سال جاری درآمدی یک میلیون دلاری انتظار دارد، اما به نظرش مدل او به سادگی قابل تعمیم دادن نیست.
آنچه مهم است این است که هر کسی آنچه از دستش برمیآید انجام دهد چرا که این روش تولید قطعا پایدار نخواهد بود.
برگرفته از The Economist