از سال ۱۹۸۲ چهار نیروگاه برق در منطقه اولکاریا در کشور کنیا افتتاح شده است. پنجمین نیروگاه در دست ساخت است و عملیات ساخت ششمین نیروگاه هم به زودی شروع می‌شود. از آنجا که بسیاری از این نیروگاه‌ها، الکتریسته زمین‌گرمایی (Geothermal Power) تولید می‌کنند، عملا حدود نیمی از انرژی مورد نیاز در کنیا از طریق انرژی ذخیره شده از گرمای آتشفشان تامین می‌شود.
تامین برق یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های دولت کنیا در چند دهه گذشته بوده است. علاوه بر ژنراتورهای جدید، تعداد افرادی که به شبکه برق متصل شده‌اند هم افزایش یافته است. طبق اعلام «شرکت انرژی و روشنایی کنیا» (KPLC)، حدود سه چهارم مردم کنیا اکنون به شبکه برق متصل هستند. در سال ۲۰۱۳، تنها یک سوم مردم این کشور به برق دسترسی داشتند. این روند در بسیاری از کشورهای آفریقایی، همین‌طور بوده است. بنابر اعلام بانک جهانی، نسبت دسترسی مردم آفریقا به برق از ۱۹ درصد در سال ۱۹۹۱ به ۳۷ درصد در سال ۲۰۱۴ افزایش یافته است. با این حال، این تعداد در مقایسه با سایر کشورها، هنوز با میزان مطلوب فاصله زیادی دارد. از سوی دیگر، با وجود اینکه تعداد افرادی که به برق دسترسی یافته‌اند بیشتر شده، اما مردم در مجموع از آن استفاده زیادی نمی‌کنند. در سال ۲۰۱۴ هر آفریقایی به طور متوسط تنها ۴۸۳ کیلووات بر ساعت برق مصرف کرده است که این رقم کمتر از برق مصرف‌شده در دهه ۸۰ میلادی است. اگر بخواهیم مقایسه کنیم، آمریکایی‌ها در همین زمان تقریبا ۱۳ هزار کیلووات ساعت برق مصرف کرده‌اند. در کنیا، میزان مصرف برق هر نفر بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ تنها ۱۰ درصد افزایش یافته؛ با وجودیکه در همین مدت زمان تعداد افرادی که به شبکه برق متصل شده‌اند، بیش از دو برابر شده است.
در سراسر دنیا، میزان مصرف برق رابطه مستقیمی با تولید ناخالص داخلی (GDP) دارد، اما در آفریقا، بیشتر کشورها به دلیل آنکه تولید صنعتی و صنایع سنگین ندارند، کمتر از آنچه درآمدشان پیش‌بینی می‌کند، برق مصرف می‌کنند. اگر برنامه‌های برق‌رسانی همچنان بر مناطق روستایی متمرکز باشد، در شهرها و مناطق صنعتی تاسیسات با کمبود بودجه مواجه می‌شوند. بدون صنعتی شدن و ایجاد مشاغل مناسب، مردم آفریقا تمکن مالی برای استفاده بیشتر از برق را نخواهند داشت.
