دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا با شعار کاهش بیکاری و بازگرداندن تولید به آمریکا در انتخابات پیروز شد. روزنامه نیویورک تایمز می‌نویسد، بخشی از مشکل بیکاری در اصل به دلیل نبودن فرصت‌های شغلی نیست. بلکه علت اصلی آن نداشتن مهارت‌های لازم برای انجام این مشاغل است. به نظر نمی‌رسد آقای ترامپ بتواند صرفا با فشار بر بازگرداندن مشاغل به آمریکا این مشکل را حل کند.
جکسون کانتی، بخش کوچکی در ایالت‌های غرب میانه آمریکا است که همواره قطب تولید صنعتی این کشور و مرکز مشاغل یدی بوده است. با این حال، آمارها نشان می‌دهند در مقایسه با سال ۲۰۰۰ هزاران شغل تولیدی در منطقه جکسون از بین رفته‌اند. در مجمعی که اخیرا در این شهر برگزار شد، تعدادی از مقامات منطقه‌ای، از جمله رییس اتاق بازرگانی، میندی اورتا و رییس انجمن تولیدکنندگان منطقه، بیل ریل شرکت داشتند. روزنامه نیویورک‌تایمز به نقل از این افراد می‌نویسد، مشکل اصلی در این روند کاهشی ناشی از اقتصاد محلی و کمبود اشتغالزایی نیست، بلکه مشکل اساسی این است که برای پر کردن فرصت‌های شغلی موجود، از میان جویندگان کار، گزینه‌های مناسبی وجود ندارند. در سه ماهه نخست سال ۲۰۱۷ بیش از ۳۰۰۰ پست خالی در این منطقه وجود داشته است.
به گفته آنیتا کوییلن ۳۵ ساله که خودش کارآفرینی در این منطقه است، شرکت‌ها نمی‌توانند نیروی کار شایسته را برای پر کردن جاهای خالی در مشاغل تولیدی پیشرفته پیدا کنند و خیلی از افراد هم عادت‌های کاری خوبی ندارند.
بیل ریل می‌گوید: «ما با نسلی از افراد روبه‌رو هستیم که اخلاق کاری ندارند و در واقع، خانواده‌ها و جامعه چنین اخلاقی را در آنها نهادینه نکرده‌اند.» به گفته مشاوران آموزشی، ۳۷ درصد فارغ‌التحصیلان دبیرستان جکسون به دانشگاه نمی‌روند، اما هیچ وقت هم با این گزینه روبه‌رو نبوده‌اند که در بخش تولید کار کنند.
خیلی از چالش‌های این شهر، مانند دیگر مناطق صنعتی آمریکا، ساختاری هستند. اکنون با توجه به سیاست‌هایی که دونالد ترامپ در پیش گرفته است، مشاغل تولیدی برای اولین بار در دهه‌های گذشته، در شرایطی به آمریکا باز می‌گردند که این بار در مقایسه با سال‌ها قبل، مهارت‌های فنی بیشتری را می‌طلبند؛ برای مثال کارگران کارخانه‌های امروزی باید بتوانند با روبات‌های دستیار کار کنند. در حال حاضر میزان بیکاری در بخش جکسون پایین است. اما دستمزدها روند افزایشی ندارند. میانگین درآمد خانوار ۱۱ درصد کمتر از سال ۲۰۰۵ است.
خانم کوییلن حتی در صورتیکه فعالیت‌هایش از بخشودگی مالیاتی جدید نیز برخوردار شود، لزومی برای افزایش نیروی کار و استخدام افراد جدید نمی‌بیند. وی به عنوان یک کارآفرین، تا زمانی که فروش محصولاتش به طور قطع افزایش نیابند، ترجیح می‌دهد بیشتر روی تقویت مهارت کارکنان از طریق آموزش سرمایه‌گذاری کند و حقوق بیشتری به آنها بپردازد تا صرفا تعداد آنها را بالا ببرد، بدون آنکه بهره‌وری در کارخانه‌اش افزایش یابد.
برگرفته از: The Economist
