در این برهه از سال، اگر وارد دهلی نو شوید، بویی شبیه سوختن یک چیز به مشام می‌رسد. آلودگی هوای دهلی تنها بخشی از یک بحران بزرگ‌تر در هند است. در رتبه‌بندی سازمان بهداشت جهانی از نظر آلودگی هوا، 14 شهر از 15 شهری که بیشترین آلودگی هوا را دارند، هندی هستند. از نظر شاخص سلامت محیط زیست که دانشگاه‌های Yale و کلمبیا منتشر می‌کنند، در میان 180 کشور، هند رتبه 177 را دارد.
این میزان آلودگی صرفا باعث ناخوشایندی زندگی هندی‌ها نمی‌شود، بلکه آنها را می‌کشد. ارزیابی‌های اخیر نشان داده آمار سالانه مرگ و میر ناشی از تنفس ریزگردها، به تنهایی 1.2 تا 2.2 میلیون نفر است؛ طول عمر ساکنین دهلی بیش از 10 سال کاهش یافته و مصرف آب آلوده به طور مستقیم باعث مرگ 200 هزار نفر در سال می‌شود.
حدود 600 میلیون هندی، که نیمی از جمعیت این کشور است، در مناطقی زندگی می‌کنند که کمبود آب وجود دارد. از آنجایی که آلاینده‌ها، آب‌های زیرزمینی را هم آلوده می‌کنند و گرمایش زمین باران‌های مهم موسمی را کم کرده، این کشور با آینده نه چندان روشنی در این زمینه روبه‌رو است.
آلودگی هند برای بقیه دنیا هم خطرناک است. در این کشور، انتشار بیش از حد دی‌اکسید کربن، رایج‌ترین گاز گلخانه‌ای، بین سال‌های 2000 و 2016 سالانه 6 درصد افزایش یافته است.
بهانه‌ای که در گذشته هندی‌ها برای شکست در مبارزه با آلودگی مطرح می‌کردند، فقر بود. آنها می‌گفتند کشورهای ثروتمند هم زمانی به همین اندازه و یا حتی بیشتر آلوده بوده‌اند. اما هند به نسبت سطح توسعه خود، آلودگی را به بیشترین حد خود رسانده و روند این آلودگی افزایشی است. اگر مطابق پیش‌بینی‌ها تقاضای برق تا سال 2030 در این کشور دو برابر شود، مصرف زغال سنگ تا 50 درصد بالا می‌رود.
اقداماتی که دولت نخست وزیر، نارندرا مودی، تاکنون انجام داده موثر بوده‌اند، اما هند هنوز پاکیزه نشده است. آسمان، خیابان‌‌ها، رودخانه‌ها و سواحل این کشور همچنان تا حد خطرناکی آلوده هستند و به توجه جدی‌تری نیاز دارند.
