آقای دنیس دریبل‌بیس، در سال 1984 رستوران جی-لاج (G-lodge) را در بخش شرقی ایالت پنسیلوانیا خرید، به امید اینکه روزی کمک دست روزهای بازنشستگی‌اش باشد. در اواسط مارس امسال، وقتی پنسیلوانیا مثل بیشتر نقاط آمریکا، به شهروندان اعلام کرد در خانه بمانند و کسب‌وکارهای غیرضروری را تعطیل کنند، دریبل‌بیس که حالا 69 سال دارد، رستورانش را بست.
او حالا تقریبا هر روز به رستوران سر می‌زند، تا قبض‌ها را بگیرد، به امور مالی رسیدگی کند و از کارایی تجهیزات آشپزخانه مطمئن شود. یکی از این روزها، متوجه شد فریزر خراب شده و 340 دلار بابت تعمیر آن پرداخت کرد.
او از وام موسوم به PPP که دولت برای کسب‌وکارهای کوچک آسیب‌دیده از کرونا در نظر گرفته استفاده کرده تا فعلا دستمزد آشپزها و خدمتکارهایش را بپردازد. اما قبض‌های ماهانه آب و برق و هزینه بیمه و قسط‌های بانک، فشار زیادی به او وارد کرد و او نمی‌داند رستوران چه زمانی دوباره باز می‌شود و مشتریان برمی‌گردند. در این شرایط اقتصادی، دوست ندارد مجبور شود رستوران را بفروشد.
آقای دریبل‌بیس مثل میلیون‌ها صاحب کسب‌وکار کوچک دیگر که در آستانه بازنشستگی هستند، بر سر دوراهی قرار گرفته است. بیش از 40 درصد 30.7 میلیون نفری که در آمریکا صاحب یک کسب‌وکار کوچک هستند، 55 سال یا بیشتر سن دارند و اکثریت آنها کل پس‌انداز زندگی خود را در مغازه یا یک شرکت، سرمایه‌گذاری کرده‌اند. تعطیلی‌های کرونا به خیلی از آنها آسیب زده و نمی‌توانند تصمیم بگیرند آیا پول، زما و انرژی بیشتری صرف کسب‌وکارشان کنند یا جلوی ضرر را همین الان بگیرند. در سن آنها، وقت برای اینکه همه چیز را از اول شروع کنند، نیست.
با کم شدن محدودیت‌ها، رستوران‌ها می‌توانند غذای بیرون‌بر عرضه کنند یا سرو در فضای باز داشته باشند. اما آقای دریبل‌بیس باید 2500 دلار خرج کند تا میزهای مخصوص فضای باز بخرد. همچنین نشستن در رستوران، با 50 درصد ظرفیت باید انجام شود که او امیدوار است بتواند تا پایان کامل محدودیت‌ها با این روش‌ها دوام بیاورد.
وقتی او به عقب نگاه می‌کند، حسرت می‌خورد که کاش پول بیشتری برای دوران بازنشستگی کنار می‌گذاشت. «وقتی 40 و 50 سال سن دارید، به روزهای 60 و 70 سالگی فکر نمی‌کنید. ناگهان به خودتان می‌آیید و می‌بینید در این سن هستید.»