وقتی پاندمی کرونا به «پیورا»، شهری در شمال پرو رسید، دنیل زاپاتا شغلی پاره‌وقت در یک شرکت تحقیقات بازار داشت. حقوق ماهانه او 250 سول (پول پرو، معادل 70 دلار) بود که با آن خرج تحصیلش در رشته مدیریت کسب‌وکار را می‌داد. اما کووید 19 همه چیز را به هم ریخت. شرکت تعطیل شد و آقای زاپاتای 20 ساله که با پدر و مادر و خواهرش زندگی می‌کند، نتوانست ادامه تحصیل بدهد. خانواده آنها 760 سول کمک مالی اضطراری دولت پرو را دریافت کرد. اما وقتی مدت قرنطینه و تعطیلی‌ها بیشتر شد، آنها حالا مجبورند با درآمد خواهرش که یک معلم است و حقوق بازنشستگی پدرش زندگی کنند. آنها که همواره جزو طبقه متوسط به پایین بوده‌اند، حالا به جامعه جدید فقرا در آمریکای لاتین پیوسته‌اند. زاپاتا چشم امیدی هم به انتخابات عمومی بعدی که در ماه آوریل برگزار می‌شود ندارد و می‌گوید: «سیاستمداران به جای کار کردن فقط داد و بیداد می‌کنند.»
رکود ناشی از کووید 19 تلاش چند ساله کشورهای آمریکای لاتین برای کاهش فقر و نابرابری را از بین برد. اقتصاددانان در حال ترسیم نقشه‌ای هستند که بزرگی اثر اجتماعی پاندمی را نشان دهد. خیلی از دولت‌ها قرنطینه‌های طولانی اعمال کرده‌اند. این موضوع تقریبا نیمی از مردم آمریکای لاتین را که در اقتصاد غیررسمی کار می‌کنند، به‌شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد. خیلی از کشورها مثل پرو، سعی کردند از بین رفتن درآمدها را با برنامه‌های کمک مالی به فقرا جبران کنند. این موضوع کمک‌کننده بوده، اما کافی نبوده است.
آمارهای رسمی می‌گویند اقتصاد این منطقه امسال 9.1 درصد کاهش رشد خواهد داشت. این یعنی 45 میلیون نفر دچار فقر خواهند شد. سازمان بین‌المللی کار اعلام کرده نرخ بیکاری در 9 کشور منطقه که آمار آنها در دسترس است، 2.2 واحد درصد افزایش یافته و به 11 درصد رسیده است. درآمد ناشی از دریافت دستمزد در آمریکای لاتین 19.3 درصد کاهش یافته که میانگین جهانی آن 10.7 درصد است.
آسیب‌های وارد شده همچنان ماندگار خواهند بود. حتی اگر شیوع پاندمی فعلا در این منطقه کمرنگ‌تر شود، و خیلی از کسب‌وکارها دوباره شروع به کار کنند، تقاضا به دلیل فقیرتر شدن مردم، همچنان پایین خواهد بود.
حتی قبل از پاندمی هم، نابرابری و فقر در آمریکای لاتین موج می‌زد. ناامیدی ناشی از رشد اقتصادی کند، کمبود فرصت‌های کار و طبقه سیاسی بدنام، در انتخاب روسای جمهور پوپولیست و اعتراضات خیابانی در برخی کشورهای این منطقه نمود پیدا کرده است. ده‌ها میلیون فقیر جدید دلایل کافی برای اعلام خشم خود دارند و چنین سرنوشتی را به راحتی نمی‌پذیرند. احتمال دارد سیاست منطقه برای سال‌های آینده شکل دیگری بگیرد.