دنیا هنوز به اندازه کافی از آسیب اقتصادی کرونا در جهان، آگاه نیست. ما هر روز آمار ابتلا و مرگ‌ومیرها را رصد می‌کنیم. اما نسبت به تعداد بیکاری و دشواری‌های معیشت مردم بی‌تفاوتیم؛ به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه.
اثر پاندمی بر اقتصادهای بزرگ تاکنون چهار برابر بدتر از بحران مالی جهانی 2008 بوده است. در سه ماهه دوم 2020 تولید ناخالص داخلی (GDP) آمریکا در مقایسه با سه ماهه قبل‌تر 9.1 درصد کاهش داشت. اقتصاد حوزه یورو از این هم بدتر بود و 11.8 درصد سقوط کرد. در ضمن، خیلی از کشورهای در حال توسعه شاهد از بین رفتن کل بخش‌های اقتصاد خود بودند؛ درست مثل شرایط جنگی. بنابراین، به گفته اقتصاددان ارشد سازمان ملل، ماکسیمو تورئو، برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و بازسازی در این شرایط نیازمند داشتن ذهنیت شرایط جنگی است.
مطمئنا، دولت‌ها در کشورهای G20 مبلغ هنگفت 7.6 تریلیون دلار را برای محرک‌های مالی هزینه کرده‌اند و بانک‌های مرکزی بزرگ دنیا در حال تزریق پول هستند تا اقتصاد جهان را احیا کنند. فدرال رزرو آمریکا 2.3 تریلیون دلار هزینه کرده تا از کسب‌وکارها و بازارهای مالی حمایت کند. این رقم خیلی بیشتر از بسته حمایت مالی 700 میلیارد دلاری در بحران سال 2008 است. این اقدامات برای خیلی‌ها حکم مرگ و زندگی داشته است؛ از کارگران بیکار شده رستوران‌ها گرفته تا صاحبان کسب‌وکارهای کوچک که الان به بیمه بیکاری و برنامه‌های امنیت اجتماعی دست یافته‌اند.
آسیب اقتصادی کرونا در کشورهای کم‌درآمد بحرانی‌تر است. کشورهای فقیر معمولا بر اقتصاد غیررسمی، صادرات کالاهای اساسی، گردشگری و واسطه‌گری استوار هستند که همه اینها به واسطه پاندمی کرونا دچار اختلال شده است. همه اینها به اضافه کاهش شدید قیمت نفت، بقای اقتصادی کشورهایی مثل اکوادور و نیجریه را با تهدید مواجه کرده است.
همچنین سیاست‌های اقتصادهای ثروتمند، به افزایش قیمت مواد غذایی در کشورهای فقیرتر انجامیده است. در کشورهایی مثل اوگاندا، قیمت مواد غذایی اساسی از ماه مارس 15 درصد افزایش یافته و مردم را ناچار به مصرف کمتر کرده است.
اقتصاد جهان با سناریویی مشابه وضعیت جنگ جهانی دوم روبه‌رو شده است. هر گونه دخالت سیاسی برای مبارزه با آسیب اقتصادی کرونا باید مثل مواجهه با یک جنگ و آسیب‌های اقتصادی ناشی از آن باشد.