این روزها داستان‌های زیادی از آسیبی که به صنعت رستوران‌داری در ایام کرونا وارد شده، می‌شنویم. جیم کانوی در سال 1982 کارگری در رستوران را با دستمزد ساعتی 2.13 دلار به اضافه انعام‌هایی که می‌گرفت، شروع کرد. در 40 سالی که از آن روزها می‌گذرد، دنیا تغییرات زیادی کرده، اما دستمزد ساعتی او تغییر چندانی نکرده است. سال گذشته، زمانی که کرونا شروع شد، او در رستورانی در منطقه‌ای خارج از شهر پیتزبرگ آمریکا کار می‌کرد و ساعتی 2.83 دلار به اضافه انعام، دریافت می‌کرد که حداقل دستمزد برای کارگری در سطح او است.
کانوی 64 ساله، بعد از چند ماه تعلیق کار در اوج شیوع کرونا در بهار گذشته، تصمیم گرفت بازنشسته شود. رقمی که دریافت می‌کرد، آنقدر ارزشش را نداشت که بعد از این همه سال بخواهد به این صنعت برگردد.
کانوی یکی از چند میلیون کارگر آمریکایی است که صنعت رستوران‌داری را در طول پاندمی کرونا ترک کرده‌اند و دیگر میلی به بازگشت به آن ندارند. با وجود درخواست استخدام حدود یک میلیون نفر در ماه مارس، این صنعت در کنار هتل‌داری، با کمبود 1.7 میلیون نفری نیروی کار مواجه شده و افزایش 3.6 درصدی دستمزد که به طور میانگین معادل 58 سنت در هر ساعت است، تاثیری در علاقه‌مندی افراد نداشته است.
رستوران‌های زنجیره‌ای و گروه‌های صنعتی، می‌گویند کمبود نیروی کارهایی امثال آقای کانوی، جلوی بازگشت رونق آنها را بعد از فروکش کردن نسبی کرونا و کاهش محدودیت‌ها، گرفته است.
تعدادی از کارگران فعلی و سابق رستوران‌ها، در مصاحبه با واشنگتن پست، دلایل متعددی را برای عدم علاقه خود به کار در صنعت رستوران‌داری عنوان کرده‌اند، از جمله اینکه احساس می‌کنند استرس و بی‌ثباتی کار در رستوران، به پولی که می‌گیرند، نمی‌ارزد. برخی دیگر می‌گویند شغلی که باعث می‌شود دخل و خرج آنها با هم نخواند، دیگر مناسب آنها نیست. برخی هم با مدیرشان بر سر مسائل مالی و ایمنی کار جر و بحث کرده‌اند.
همه آنها می‌گویند پاندمی کرونا بیدارشان کرد و فهمیدند نگرانی‌هایی که در مورد عدم ثبات شغلی داشته‌اند، درست بوده و از همان اوایل پاندمی به دنبال شغل دیگری رفته‌اند.