اگر می‌خواهیم افزایش دمای جهانی را زیر 1.5 یا حتی 2 درجه سانتی‌گراد نگه داریم، به یک تحول شگفت‌انگیز در کارایی سیستم‌های حمل‌ونقل و انرژی نیاز داریم. آژانس بین‌المللی انرژی اعلام کرده که در سه دهه آینده باید میلیون‌ها پنل خورشیدی، توربین‌های بادی و خودروهای برقی تولید و نصب شوند. خوشبختانه، این تکنولوژی‌ها همواره در حال پیشرفت هستند و ارزان‌تر هم می‌شوند.
اما ویژگی کلیدی بیشتر تکنولوژی‌های دوستدار محیط زیست این است که نسبت به تکنولوژی‌هایی که قرار است جایگزین آنها شوند، به مواد اولیه بیشتری نیاز دارند. موتور توربین‌های بادی برای جذب انرژی باد، به آهن و روی نیاز دارد. باتری‌های خودروهای برقی هم به فلزات لیتیوم، کبالت، نیکل و منگنز نیاز دارند.
در نتیجه، ساختن تعداد زیادی از این ابزارها به حجم زیادی از مواد اولیه نیاز دارد که معدن‌کاوی خیلی از آنها دشوار است. برخی از این مواد اولیه را می‌توان از بازیافت به دست آورد، اما خیلی از مواد مثل لیتیوم امروزه چندان کاربردی ندارند که بتوان آن را برای مصرف آینده بازیافت کرد.
این یعنی اگر تکنولوژی‌های بدون کربن در سراسر دنیا مورد استفاده گسترده قرار بگیرند، باید از یک چیزهایی بگذریم. مثلا جهانی شدن استفاده از خودروهای برقی، یعنی آسیب زدن به اکوسیستم جنگل‌ها برای رسیدن به لیتیوم یا کبالت.
یکی از مهم‌ترین آسیب‌ها، اثرات منفی زیست محیطی معدن‌کاوی و پالایش مواد است. مثلا آلومینیوم برای ساخت پنل‌های خورشیدی بسیار حیاتی است. تولید جهانی آلومینیوم، عامل 2 درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای است. اما می‌توان این انتشار را به میزان قابل توجهی کاهش داد. تغییر منبع تامین برق برای فرآوری آلومینیوم از سوخت‌های فسیلی به هیدروالکتریک، می‌تواند انتشار گازهای گلخانه‌ای در فرآیند تولید آلومینیوم جدید را تا 75 درصد کاهش دهد.
اینها نشان می‌دهد تکنولوژی‌های کاهش مصرف انرژی به تنهایی برای کاهش آسیب‌های اکوسیستمی کافی نیستند. برای کاهش تقاضای انرژی باید بهره‌وری انرژی خانه و محل کارهایمان را افزایش دهیم تا به طور کلی انرژی کمتری مصرف کنیم. همچنین سرمایه‌گذاری بیشتر بر وسایل حمل و نقل عمومی و استفاده کمتر از خودروهای شخصی به این کاهش تقاضا کمک می‌کند. بدون چنین اقداماتی، رسیدن به تحول پایدار و کاهش تولید کربن، غیرممکن خواهد بود.