آن دسته از مردم آمریکا که در مناطق ساحلی این کشور زندگی می‌کنند، می دانند در اواخر تابستان باید منتظر توفان‌های سهمگین باشند. شرکت‌های بیمه‌گر املاک نیز با استفاده از مدل‌های پیچیده برای ردگیری توفان و ارزیابی خسارات احتمالی، آماده می شوند. در بسیاری از کشورهای پیشرفته، بیمه کردن ملک اجباری است، البته این بیمه نسبت به موقعیت مکانی میتواند سطوح مختلفی داشته باشد. در آمریکا، اکثر بیمه های استاندارد خسارات ناشی از باد و توفان را تحت پوشش قرار میدهند. در حالیکه بیمه ملک در برابر سیل یک امکان اضافی است که خرید آن از سوی دولت اجباری نیست و در بیمه پایه موجود نمی باشد. به همین دلیل کسی چندان از آن استقبال نمی‌کند. در نتیجه، از بیش از ۳۰ میلیارد دلار خسارتی که در ایالت تگزاس به املاک وارد می‌شود، تنها ۴۰ درصد آنها ممکن است در برابر سیل بیمه باشند.
«برنامه ملی بیمه سیل» (NFIP) در سال ۱۹۶۸ و بعد از آن که چند خسارت بزرگ باعث شد شرکت‌های بیمه‌گر از پرداخت خسارت امتناع کنند، راه‌اندازی شد. افرادی که طبق نقشه‌های «آژانس فدرال مدیریت اضطرار» در مناطق سیلابی زندگی می‌کنند، ملزم به خرید پوشش بیمه‌ای NFIP هستند و برای بقیه این موضوع اختیاری است که البته کسی هم از آن استقبال نمی‌کند. در مجموع ، این برنامه حدود ۵ میلیون ملک را در کل آمریکا پوشش داده است. در هوستون، بیشتر آسیب وارد شده در خارج از مناطق سیلابی رخ داده که مشمول بیمه نبوده‌اند و باید منتظر کمک‌های دولت فدرال باشند.
در این شرایط، این سوال مطرح می‌شود که آیا ورود بخش خصوصی میتواند کارساز باشد؟ یکی از مشکلات موجود این است که مدل‌سازی و بیمه کردن برای ریسک سیل سختتر است. ارزیابی میزان آسیب املاک در اثر سیل نیازمند داده‌های بسیار جزئی و محلی روی نقشه‌های زمینی است که شرکت‌های بیمه‌گر به سختی می‌توانند به آن دسترسی پیدا کنند.
با این حال، کشورهایی مثل بریتانیا و آلمان تا حد ممکن مدیریت این موضوع را به شرکت‌های بیمه خصوصی سپرده‌اند و دولت دخالت کمتری دارد. همچنین هلند که موقعیت آسیب‌پذیری از این لحاظ دارد، به جای بیمه، بر ایجاد زیرساخت‌های قوی برای جلوگیری از سیل متمرکز شده است.
