اوضاع ایتالیایی ها نسبت به ده سال قبل خیلی بدتر شده است. این موضوع را مقاله یکی از روزنامه های سوئیسی مطرح میکند. آندرا اشپالینگر می نویسد: «کسانی که قبلا هیچگونه مشکل مالی نداشته اند، امروز برای به پایان رساندن مخارج ماهیانه با دشواری روبرو هستند».
بر اساس این گزارش، ایتالیا در مقایسه با سایر کشورهای اروپایی در طول بحران اقتصادی اخیر به مراتب بیشتر صدمه دیده است. در سال ۲۰۰۷، درست قبل از شروع بحران اقتصادی، ۱.۸ میلیون نفر در ایتالیا زیر خط فقر قرار داشتند؛ در سال ۲۰۱۵ این رقم به ۴.۸ میلیون نفر رسیده است، معادل ۸درصد جمعیت این کشور. آمارها نشان میدهند، بخش بزرگی از طبقه متوسط ایتالیا به قشر فقیر جامعه بدل شده است.
بیکاری به شدت افزایش یافته است؛ نرخ بیکاری در سال ۲۰۱۶ به ۱۲٪ رسید که نسبت به هشت سال قبل تقریبا دو برابر شده است. از همه بدتر اوضاع جوانان است که نرخ بیکاری آنها معادل ۴۰٪ است، در حالیکه در سال ۲۰۰۸ این شاخص نصف بوده است. اکثریت قشر بیکار ایتالیا را فارغ التحصیلان دوره دبیرستان و دوره کارشناسی تشکیل میدهدند.
با بیشتر شدن تعداد جوانان بیکار، درآمد صندوق های بازنشستگی نیز کاهش می یابد و این مساله در آینده ای نه چندان دور به معضلی غیرقابل اغماض در این کشور بدل خواهد شد. با توجه به متوسط سن جمعیت ایتالیا که نزدیک به ۴۴ سال است (این شاخص برای ایران ۳۰ سال است) تعداد افرادی که به دوره بازنشستگی خود میرسند رو به افزایش خواهد بود.
نسل های قبلی ایتالیا به لطف شکوفایی صنعتی می توانستند بخشی از درآمد خود را برای خرید مسکن ذخیره کنند. اکنون بسیاری از جوانان ایتالیایی به دلیل عدم توانایی مالی، به همراه والدین خود زندگی می کنند و برای استقلال کمترین شانس را دارند. موسسه Pew برآورد کرده است که از هر چهار ایتالیایی، حتی یک نفر هم نمی تواند اندوخته مالی مناسبی برای دوران سالمندی خود کنار بگذارد.
در مجموع، اوضاع در ایتالیا چنگی به دل نمیزند.
بر اساس گزارش روزنامه Neue Zürcher Zeitung
