تعجبی ندارد که بحران کووید 19 تقویم ورزشی را هم به حالت تعلیق درآورده و لیگ‌های حرفه‌ای در نقاط مختلف دنیا فعالیت‌های خود را متوقف کرده‌اند تا از شیوع بیشتر ویروس جلوگیری شود. حتی مسابقات تابستانی المپیک امسال که یکی از پربیننده‌ترین رویدادهای ورزشی و رسانه‌ای جهان محسوب می‌شود، یک سال به تعویق افتاد.
ارزش جهانی صنعت ورزش در سال 2018 مادل 471 میلیارد دلار تخمین زده شده بود که افزایشی 45 درصدی را از سال 2011 نشان می‌دهد. قبل از اینکه کرونا بخواهد همه چیز را تعطیل کند، این روند افزایشی همچنان ادامه داشت. حالا، همه بخش‌های زنجیره ارزش ورزش تحت تاثیر قرار گرفته است؛ از ورزشکاران، تیم‌ها و لیگ‌ها گرفته تا رسانه‌ها و پخش زنده و تبلیغات ورزشی.
به طور خلاصه، سه جریان اصلی درآمدی برای لیگ‌های ورزشی وجود دارد: فروش حق پخش زنده تلویزیونی، آگهی‌های بازرگانی (اسپانسر شدن و مشارکت در تبلیغات)، و درآمدهای به دست آمده از روز برگزاری بازی‌ها (فروش بلیت و میزبان شدن).
داده‌های درآمدی از بزرگ‌ترین لیگ‌های ورزشی طی پنج سال گذشته، نشان می‌دهد ورزش‌های مهم همگی به درآمد حاصل از پخش زنده وابسته‌اند. ارزش جهانی حق پخش مسابقات ورزشی حدود 50 میلیارد دلار است که 60 درصد آن در اختیار فقط 10 لیگ ورزشی است. قدرت جمعی این لیگ‌ها برای فروش حق پخش مسابقات باورنکردنی است. قرارداد پخش تلویزیونی مسابقات NBA در مدت 9 سال 24 میلیارد دلار بوده و ارزش قرارداد تازه لیگ برتر انگلیس که سال گذشته منعقد شد، 12 میلیارد دلار است.
هر گونه وقفه در برگزاری لیگ‌های ورزشی باعث می‌شود آنها نتوانند تعهدات خود را به تلویزیون‌ها عملی کنند و در نتیجه توانایی آنها برای بازگشت توزیع درآمد به باشگاه‌ها محدود می‌شود. اثر تعطیلی‌های کرونا بر این صنعت چشمگیر خواهد بود. تیم‌های بسکتبال دانشجویی مردان از بیش از 50 درصد کاهش درآمد خبر داده‌اند و باشگاه‌های لیگ برتر هم خودشان را برای ضرری 60 تا 150 میلیون دلاری آماده کرده‌اند.
نبود بازی یعنی به صفر رسیدن درآمدهای قراردادها و همچنین درآمدهای حاصل از روز برگزاری؛ و نبود درآمد یعنی تعطیلی باشگاه. به همین دلیل، بعد از پایان این بحران لازم است صنعت ورزش به فکر جریانات درآمدی تازه‌ای باشد که عمدتا از راه دیجیتال امکان‌پذیر است.