اثرات بلندمدت کووید 19 بر سلامت افراد، در برخی موارد می‌تواند ماه‌ها طول بکشد و یک بیماری شدید زودگذر را به یک بیماری مزمن تبدیل کند. تحقیقات جدید نشان می‌دهد، برای خیلی از کشورها، اثرات اقتصادی پاندمی نیز بیش از آنچه انتظار می‌رود، طول خواهد کشید. مدلسازی شرکت مشاوره «آکسفورد اکونومیکس،» حاکی از یافته‌های تازه‌ای در مورد اثرات بلندمدت کووید 19 است. تحقیقات آنها پیش‌بینی کرده که کدام کشورها بیشتر در معرض اثرات مخرب اقتصادی بلندمدت هستند و کدام کشورها می‌توانند زودتر از بحران بیرون آیند.
محققان شواهدی از بحران‌های قبلی مثل ابولا و سارس، و همچنین بحران مالی سال‌های 2007 تا 2009 به دست آورده‌اند تا 31 معیار آسیب‌پذیری اقتصادی ایجاد کنند که حوزه‌هایی مثل ساختار یک اقتصاد، رشد تولید ناخالص داخلی (GDP) و اطمینان مصرف‌کننده را پوشش می‌دهد. آنها انتظار دارند به طور میانگین، بازارهای نوظهور در بلندمدت بیشتر از اقتصادهای پیشرفته آسیب ببینند. مهم‌ترین عامل آسیب اقتصادی – یعنی کاهش رشد GDP – امسال در اقتصادهای پیشرفته بیشتر دیده می‌شود. اما فاکتورهای دیگر مثل رکود بازار کار و محدودیت‌های حمایت مالی، بازارهای نوظهور را در مقابل اثرات بلندمدت کووید 19 بیشتر تهدید می‌کند.
اما این تفاوت بین اقتصادهای نوظهور و پیشرفته، متغیرهای بزرگ را می‌پوشاند: فیلیپین و هند به طور خاص چشم‌اندازهای رشد تاریکی دارند، در حالی که انتظار می‌رود چین و برزیل عملکرد بهتری داشته باشند. در این تحقیق، فیلیپین به طور کلی بدترین وضعیت را داشته، که دلیل عمده آن بازار کار این کشور است: نرخ بیکاری بالا و کمبود مهارت‌ها و وابستگی اقتصاد به گردشگری. محققان می‌گویند در میان اقتصادهای پیشرفته، بریتانیا، اسپانیا و فرانسه در مقایسه با استرالیا، سوئد و آمریکا، بیشتر طول می‌کشد که به رشد برگردند. یعنی اثرات بلندمدت کووید 19 بر آنها بیشتر است.
از نظر منطقه‌ای، خاورمیانه و آمریکای لاتین، بدترین چشم‌انداز را برای احیای اقتصادی دارند و بعد از آنها آفریقا قرار می‌گیرد. آمریکای شمالی منطقه‌ای با کمترین آسیب‌پذیری است که بسته‌های محرک مالی قوی، دلیل اصلی آن است.
این تحقیق، علاوه بر اینکه دریافته چرا برخی کشورها سریع‌تر از بقیه اقتصادشان احیا می‌شود، می‌گوید دولت‌ها چگونه می‌توانند به بهترین نحو خود را برای شوک‌های آینده آماده کنند. به عنوان مثال، برخی بازارهای نوظهور ممکن است گردشگری را کنار بگذارند، در حالی که اقتصادهای پیشرفته می‌توانند به طور کلی برای افزایش مصرف، وابستگی خود را به صنعت گردشگری و مهمان‌پذیری کاهش دهند. دلیلی برای خوش‌بینی هم وجود دارد: در اپیدمی‌های گذشته، رشد اقتصادی به طور میانگین سه واحد درصد در کشورهایی که تحت تاثیر بحران بودند، کاهش یافت. اما پس از آن، رشد اقتصادی بهتر از میانگین پنج سال قبل از شروع بحران بوده است. به عبارت دیگر، امکان احیای اقتصادی هست، اما برخی اقتصادها بهتر از بقیه بهبود می‌یابند.