در 40 سال گذشته، صنعت 1.3 تریلیون دلاری مد، زنجیره تامین پیچیده و گسترده‌ای ایجاد کرده و بیشتر برندهای بزرگ پوشاک با کارخانه‌ها و ماشین‌آلات صنعتی کار می‌کنند، اما هیچ‌کدام از آنها سراغ کشاورزی و مزارعی که پنبه، پشم و ابریشم در آنها تولید می‌شود، نمی‌روند. اما این روند در حال تغییر است.
از آنجایی که صنعت مد این روزها با آثار مخرب زیست‌محیطی شناخته می‌شود، برندهای بزرگ پوشاک به فکر چگونگی تولید مواد اولیه خود افتاده‌اند. تحقیقات نشان می‌دهد بخش عمده انتشار گازهای گلخانه‌ای و مصرف آب برای تولید پوشاک، در زنجیره تامین اتفاق می‌افتد.
به همین دلیل، برندهای معروفی مثل پاتاگونیا، گوچی، آلبردز، تیمبرلند، مارا هافمن، کریستی داون، و شرکت اختلاطی لوکس کرینگ، در میان لیست رو به افزایشی از شرکت‌ها هستند که سرمایه‌گذاری در «کشاورزی احیاکننده» را شروع کرده‌اند. کشاورزی احیاکننده، از روش‌های کشاورزی پایدارتری استفاده می‌کند که می‌تواند روند تغییرات اقلیمی را کندتر کند، تنوع زیستی را افزایش دهد و باعث بیشتر شدن سلامت خاک شود.
این برندها فعلا بخش بسیار کوچکی از مواد اولیه خود را با روش کشاورزی احیاکننده تولید می‌کنند، اما این مفهوم در حال گسترش است.
کارشناسان ارزیابی کرده‌اند که کشاورزی عامل حدود 30 درصد انتشار کربن، 70 درصد مصرف آب و 60 درصد از بین رفتن تنوع زیستی در دنیا است. زمین‌های کشاورزی در دنیا به‌قدری کم شده که سازمان ملل پیش‌بینی می‌کند تا حدود 60 فصل رویش دیگر، خاکی برای کشاورزی وجود نداشته باشد. کشاورزی احیاکننده، برای مقابله با این اثر مخرب طراحی شده است. این روش در دو دهه گذشته، به یک جنبش رو به رشد در صنعت غذا تبدیل شده و بازیگرانی مثل شرکت‌های جنرال میلز، دانون و نستله، در آن سرمایه‌گذاری کرده‌اند. اما در پنج سال گذشته، برندهای بزرگ پوشاک نیز به آن علاقه نشان داده‌اند و این می‌تواند شرایط را تغییر دهد.
کشاورزی احیاکننده هنوز کاملا نوپا است و با اینکه یک سری برندها به آن ورود کرده‌اند، اما هیچ‌کدام هنوز نتوانسته برنامه‌های خود را در مقیاس گسترده اجرا کند. دلیل آن هم این است که در این صنعت، پیوستگی یا استانداردهای مشخصی وجود ندارد.