اکونومیست در تحلیلی نوشته، در هفت سال گذشته، نخست وزیر هند، نارندرا مودی، همواره سرحال و مرتب در تلویزیون در حال بریدن روبان بوده و یا در پوسترهایی مذهبی همه جا حضور داشته و حتی تا همین چند ماه گذشته که هند از واکسن داخلی خودش رونمایی کرد، عکس او در کنار جمله «با همکاری هم، هند کرونا را شکست خواهد داد» دیده می‌شد.
اما وقتی آمار مرگ‌ومیر کرونا در اواسط آوریل در هند بالا رفت، آقای مودی حاضر در همه جا، ناگهان از نظرها محو شد. هفته‌ها بود که اصلا هیچ تصویری از او دیده نمی‌شد و فقط برخی اطرافیانش برای داشتن تعامل بیشتر با مردم، تماس‌های تصویری با آب و تاب در برنامه زوم برقرار می‌کنند.
از آنجایی که چند هزار هندی روزانه جان خود را به علت کرونا از دست می‌دهند و عده خیلی بیشتری هم با مشکل پیدا کردن دستگاه‌های اکسیژن مواجه شده‌اند و یا حتی نمی‌توانند مراسم کفن و دفن مناسبی برای نزدیکان خود بگیرند، حداقل انتظاری که وجود دارد این است که نخست وزیرشان، که قبلا نشان داده استعداد شومنی زیادی دارد، در انظار حاضر شود و به مردمش تسلیت بگوید و به آنها امیدواری بدهد.
عدم حضور نخست وزیر هند، تعجب‌برانگیز نیست. او در دیگر موقعیت‌های بحرانی هم رفتار مشابهی داشته است. وقتی قتل عام ضد مسلمانان در سال 2002 در ایالت گوجارات اتفاق افتاد – یعنی بلافاصله بعد از اینکه او به عنوان نماینده ارشد این ایالت انتخاب شده بود – مودی ناپدید شد. به عنوان نخست وزیر هم، آقای مودی بعد از حمله وحشیانه گروهی از مردم به اسم حفاظت از گاوها، به مدت چند ماه غایب بود. همچنین وقتی اعتراضات سراسری علیه قوانین شهروندی در سال 2019 شکل گرفت، وقتی شورش‌های فرقه‌ای چند ماه بعد از آن در دهلی سروصدا به پا کرد، و وقتی در پاییز گذشته بار دیگر تظاهرات گسترده‌ای به خاطر قوانین کشاورزی جدید صورت گرفت، نخست وزیر هیچ جا دیده نشد.
در واقع، پنهان شدن از اخبار بد، به یک نشان تجاری نه فقط برای آقای مودی، بلکه برای دولت او تبدیل شده است. وزرای کابینه او هم در شرایط حساس کمتر دسترس‌پذیر هستند و به سوالات پاسخ می‌دهند. حتی در پارلمان هند هم کرونا بهانه‌ای شده که جلسات کوتاه‌تری تشکیل شوند و خیلی از جلسات کمیسیون‌ها لغو شوند.
وقتی عرصه‌ای خالی می‌شود، دیگر فعالان قدم به داخل آن می‌گذارند. نبود آقای مودی، کاریکاتوریست‌ها را به یکی از منتقدان اصلی و سرسخت دولت هند تبدیل کرده است.