این روزها علاقه ایلان ماسک به در اختیار گرفتن توییتر، بازتاب‌ها و تفاسیر مختلفی داشته است. ایدا تاربل، نویسنده آمریکایی، در سال 1904 بنیان‌گذار شرکت استاندارد اویل، جان راک‌فلر را «موفق‌ترین انسان دنیا» توصیف کرده بود. او راک‌فلر را «فردی که بیشترین چیزی را که یک انسان می‌تواند بخواهد به دست آورده» توصیف کرده بود. این روزها، ایلان ماسک با این توصیف هم‌خوانی دارد. او نه تنها به ثروتمندترین فرد کره زمین تبدیل شده، بلکه چیزهایی را اختراع می‌کند که قرار است دنیا را متحول کنند؛ از خودروهای برقی گرفته تا موشک‌های فضایی. هر کلمه‌ای که او می‌گوید – چه در مورد رمزارزها و چه سهام‌های میم (سهام‌هایی که بعد از مطرح شدن در رسانه‌های اجتماعی ارزش پیدا می‌کنند) – بر تصمیم سرمایه‌گذاران خرده‌فروشی تاثیر دارد. با میلیون‌ها طرفداری که او را می‌ستایند، ماسک به بت کاپیتالیسم مدرن تبدیل شده است.
او ترندهای کاپیتالیستی را هم شکل می‌دهد و مشکل از همین جا شروع می‌شود. علاقه ایلان ماسک به توییتر – که ابتدا از آن به عنوان بلندگویی برای ارتقای خودش و شرکت‌هایش استفاده می‌کرد و حالا 43 میلیارد دلار برای خریدش پیشنهاد داده – دنیای کسب‌وکار را وارد مسیر بی‌پروایی کرده است. او ایده‌ای را مطرح کرده که در قوانین نرمال سرمایه‌گذاری نمی‌گنجد. او قانون‌گذاران و هیات مدیره‌ها را دشمنان پرجنجال پیشرفت می‌داند. او داستان‌های سورئال را در مورد واقعیت‌های اقتصادی ایده‌آل‌سازی می‌کند.
قبل از اینکه ماسک در اوایل آوریل از خرید 9 درصد سهام توییتر خبر دهد، این پلت‌فرم رسانه اجتماعی، صرفا کسب‌کاری بود که برای سنت‌شکنان و معتقدان واقعی آن، جذاب بود. درآمد تبلیغاتی این شرکت، هیچ‌گاه به پتانسیل واقعی آن نزدیک نشد. با وجود نام شناخته شده، سرمایه‌گذاری قابل توجهی در آن صورت نگرفت. حالا که ماسک می‌خواهد توییتر را بخرد، هدفش این است که این رسانه را برای حفاظت از آزادی بیان در اختیار داشته باشد، نه پول درآوردن.
این تاکتیک‌ها نشانه‌های پوپولیسم هستند؛ تاکتیک‌هایی که می‌خواهند نهادها را نادیده بگیرند و امثال ماسک را ناجی توییتر بدانند.
موضوع دیگری که مطرح است این حس است که اگر ثروتمندترین مرد دنیا باشی، می‌توانی با قوانین بازی کنی. این ایده که آقای ماسک می‌تواند یکی از قدرتمندترین رسانه‌های دنیا را تحت کنترل درآورد، مشکل‌آفرین است. او همین الان هم 82.6 میلیون فالور دارد که خیلی از آنها به انتشار توییت‌هایش برای تبلیغ تسلا کمک کرده‌اند و توییتر را به دپارتمان بازاریابی قوی برای این شرکت تبدیل کرده‌اند.
دنیا به دلایل مختلف، نگران این است که سیاستمداران بخواهند رسانه‌ها را بخرند تا از آن برای پراکندن ایدئولوژی‌های خود استفاده کنند. این موضوع در مورد صاحبان غول‌های تکنولوژی کمرنگ‌تر است. مثلا جف بزوس، مالک آمازون، روزنامه واشنگتن پست را خریده است. اما موضوع آقای ماسک پیچیده‌تر است. او در مورد توییتر بچگانه و دمدمی رفتار می‌کند.