به گزارش اکونومیست، با تشدید بحران سلامت روان در چین تقاضا برای روان‌درمانی در این کشور در حال افزایش است و این موضوع جای تعجب ندارد. ساکنین شانگهای اخیرا چند ماه قرنطینه شدید را پشت سر گذاشته‌اند. حالا هم که رفت‌وآمد آنها آزاد شده، دائما تست کووید گرفته می‌شود و آنهایی که مثبت می‌شوند، به مراکز قرنطینه فرستاده می‌شوند. اگر هم ویروس آنها را مضطرب نکند، اقتصاد راکد این کار را انجام می‌دهد. نرخ بیکاری جوانان در چین به 18.4 درصد رسیده است. به جز اینها، سانسور شدید، نظارت و سرکوب از طرف حزب کمونیست، به این اضطراب‌ها اضافه می‌کند.
سلامت روان جمعی چینی‌ها قبل از شروع پاندمی هم رو به افول بود. در شانگهای، نرخ خودکشی از سال 2009 رو به افزایش بوده است. در سه ماهه نخست سال 2020، خودکشی در ووهان، اولین شهری که ویروس در آن شناسایی شد، 79 درصد بیشتر از همان زمان در سال قبل بود. وقتی شانگهای در ماه آوریل وارد قرنطینه شد، نظرسنجی از ساکنین شهر نشان داد بیش از 40 درصد مردم در معرض ابتلا به افسردگی هستند. جست‌‌وجو برای «مشاوره روانشناسی» در مرورگر چینی بیدو، در همان ماه 253 درصد افزایش یافت.
چین از عصر مائو که روانشناسی یک کار غیرقانونی بود و بیماران روانی به شورشی بودن متهم می‌شدند، مسیری طولانی را پیموده است. در سال‌های اخیر، دولت قوانینی را برای ارتقای سلامت روان تصویب کرده و سعی کرده بیشتر مبتلایان به افسردگی را درمان کند. اما دولت خودش بخش بزرگی از مشکل سلامت روان است. به جز قرنطینه‌های سخت و سرکوب که منجر به اضطراب و افسردگی می‌شود، حزب کمونیست سعی می‌کند به برخی معترضان انگ بیماری روانی بزند و آنها را به اجبار در بیمارستان‌های روانی بستری کند.
در مواردی هم تاکتیک‌های زیرکانه‌تری مورد استفاده قرار می‌گیرد. مثلا در زلزله سال 2008 استان سیچوان، به تراپیست‌ها دستور داده شده بود والدینی را که کودکانشان در مدارس بی‌کیفیت و غیراستاندارد از بین رفته بودند، از شکایت کردن منصرف کنند. در تلاش برای افزایش ثبات اجتماعی، تراپیست‌ها از طرف دادگاه استخدام می‌شوند تا زوج‌هایی را که می‌خواهند طلاق بگیرند، به ادامه زندگی متقاعد کنند. حتی تراپیست‌هایی که در دستگاه‌های دولتی کار نمی‌کنند، برای ترویج «انرژی مثبت» در جامعه، تحت فشارند.
تراپیست‌ها این وضعیت را نوعی سم‌پاشی ذهنی توصیف می‌کنند که طی آن دولت سعی می‌کند شهروندان بیمار را در مورد احساسات خودشان دچار تردید کند. بارزترین نمونه این اتفاق، خبرنگار روزنامه دولتی «ونهوی دیلی» بود که مطالبی در تحسین مبارزه دولت با کووید در شانگهای نوشت و مدتی بعد خبر مرگش آمد. افراد نزدیک به این خبرنگار می‌گویند به احتمال زیاد خودکشی کرده است.