پول ممکن است تضمین‌کننده شادی بیشتر در زندگی نباشد، اما سطح درآمد رابطه مستقیمی با شادی و رضایت دارد. در نظرسنجی سال گذشته موسسه گالوپ (Gallup)، ساکنین 10 کشور برتر دنیا از نظر تولید ناخالص داخلی (GDP) سرانه، به طور میانگین به وضعیت زندگی خود از 10، امتیاز 7 را دادند، در حالی که 10 کشور بدتر به طور میانگین امتیاز 4 را به وضع زندگی خود دادند. اما درآمد فردی چه تفاوتی در این زمینه ایجاد می‌کند؟
به گزارش اکونومیست، تحقیق جدید متیو کیلینگزورث، از دانشگاه برکلی کالیفرنیا، نشان می‌دهد که افزایش درآمد می‌تواند به افزایش شادمانی افراد منجر شود، اما دو نکته دارد: اول اینکه هر چقدر شادی بیشتری بخواهید، هزینه آن برای شما بیشتر می‌شود و دوم اینکه پول لزوما به اندازه فاکتورهای دیگر اهمیت ندارد.
در سال 2010، دنیل کانمن و آنگوس دیتون از دانشگاه پرینستون، به این نتیجه رسیده بودند که شادمانی – که با درک افراد از رفاه احساسی خودشان سنجیده می‌شود – وقتی درآمد سالانه افراد به حدود 75 هزار دلار (معادل 90 هزار دلار امروز) می‌رسد، دیگر روال ثابتی پیدا می‌کند. یعنی از یک سطحی به بعد، هر یک دلاری که فرد به دست می آورد، کمتر از آخرین دلاری که به دست آورده او را خوشحال می‌کند.
اما شرکت‌کنندگان در نظرسنجی جدید آقای کیلینگزورث، عمدتا گفته‌اند که هر چقدر بیشتر پول درمی‌آورند، شادتر هستند. تفاوت میزان رضایت از زندگی بین دو گروه از افراد که سالانه 40 هزار و 80 هزار دلار درآمد دارند، به طور میانگین به اندازه تفاوت بین دو گروهی است 80 هزار و 160 هزار دلار درآمد دارند. و کیلینگزورث به این نتیجه رسیده که فقط درصد کوچکی از نوسان کلی در میزان شادمانی، با میزان تفاوت در درآمد قابل توضیح است. تحقیقات قبلی نشان می‌دهند وضعیت سلامت، دینداری، اشتغال و خانواده، در کنار پول همگی مهم هستند. به عبارت دیگر، به جز پول، چیزهای بیشتری برای شادی بیشتر در زندگی وجود دارد.
یک توضیحی که می‌توان در مورد تفاوت‌های تحقیقات قبلی و جدید ارائه داد، در مورد متدلوژی آنها است. تحقیقات قبلی از شرکت‌کنندگان خواسته‌اند به روزهای گذشته خود فکر کنند و احساس‌شان را به یاد بیاورند. در مقابل، شرکت‌کنندگان در نظرسنجی کیلینگزورث، پیام‌هایی در گوشی‌های هوشمند خود دریافت کرده‌اند که از آنها پرسیده به خلق و خو و رضایت از زندگی خود در حال حاضر امتیاز بدهند. آقای کیلینگزورث از مقیاس جزئی‌تر شده‌ای استفاده کرده و هر موضوع را بیشتر از تحقیقات گذشته مورد نظرسنجی قرار داده که بنابراین او را به داده‌های دقیق‌تری رسانده است.
این تحقیقات دو درس بزرگ برای سیاستمدارانی دارد که می‌خواهند کیفیت زندگی مردم را بالا ببرند. اول، کمک کردن به فقیرترین قشر جامعه معامله‌ای به‌صرفه است. از نظر شاخص شادمانی، یک دلار برای زندگی کسی که 20 هزار دلار در سال درمی‌آورد، نسبت به کسی که 40 هزار دلار در می‌آورد، خیلی تاثیرگذاراست. دوم، رشد اقتصادی که به اشتباه معیار اصلی پیشرفت محسوب می‌شود، تا وقتی مهم است که دیگر شاخص‌های رفاه را قربانی نکند. شادمانی به فاکتورهای زیادی بستگی دارد، اما یک آینده موفق و مرفه، یک آینده شادتر است.