تام مردیت سال گذشته برای یک سفر کاری کوتاه به لندن آمد، اما مثل خیلی از خارجی‌های دیگر، به خاطر مقررات سختگیرانه سنگاپور برای کرونا، دیگر نتوانست به خانه‌اش در این کشور برگردد و بیش از یک سال از همسر و دو دختر دوقلوی شش ساله‌اش دور ماند. او که مشاور مالیاتی است، تمام این مدت را در خانه اقوام و دوستانش در لندن سپری کرد. او می‌گوید: «قلبم شکسته بود. وقتی از خانواده دور می‌مانید، ضربه سختی می‌خورید. وقتی این دوری دو هفته، دو ماه، چهار ماه بیشتر می‌شود، کاملا احساس درماندگی می‌کنید.»
مردیت یکی از معدود غیربومی‌هایی بود که وقتی سنگاپور محدودیت سختگیرانه ورود مسافران را وضع کرد، از خانواده‌اش جدا ماند. برای خارجی‌هایی که به کار در سنگاپور مشغول شده بودند، این اتفاق یک نقطه عطف بود. ناامیدی نسبت به محدودیت‌ها، اولویت واکسیناسیون و از همه مهم‌تر نگرانی‌های شغلی، باعث شده خارجی‌ها این جزیره را ترک کنند و یا به کشورهای خودشان برگردند و یا به دیگر قطب‌های مالی دنیا مثل دبی، روی آورند.
ابهام در مورد امکان شروع دوباره محدودیت‌ها و بی‌اطلاعی در مورد زندگی در ماه‌های آینده، باعث شد مردیت 31 ساله به کشورش پرتغال برگردد.
به علاوه، خارجی‌های زیر 40 سال، در انتهای لیست اولویت واکسیناسیون سنگاپوری‌ها هستند و شهروندان 12 تا 39 سال این کشور، زودتر واکسن دریافت می‌کنند. یکی از این خارجی‌ها می‌گوید: «این فقط یکی از مواردی بود که ثابت کرد سنگاپور اصلا برای سکونت خارجی‌ها مناسب نیست. آنها همیشه شهروندان خودشان را اولویت قرار می‌دهند.»
مشکلات اشتغال متخصصان خارجی در سنگاپور، با تصمیم این دولت برای کاهش اتکا بر نیروهای خارجی بعد از شیوع کرونا همزمان شده و به خروج این گروه از نیروی کار از این کشور منجر شده است.
با این حال، برخی خارجی‌ها می‌گویند سنگاپور همچنان بهتر از یک سری کشورهای منطقه مثل هنگ کنگ است که همواره درگیر تظاهرات و تحت سلطه قوانین سختگیرانه امنیت ملی چین است. یکی از این مدیران خارجی که به هنگ کنگ نقل مکان کرده می‌گوید: «از نظر چشم‌انداز شغلی، سنگاپور خیلی جذاب‌تر از هنگ کنگ است، چون امن‌تر، راحت‌تر، و مقرون به صرفه‌تر است و فضای بین‌المللی‌تری دارد.»